حقیقتِ حسن

حسن از جلوۂ او در دو عالم ناز کرد
چشم بر روئے خود افگند و خود را باز کرد

نور او نخل کہن را برگ و سازِ دیگر است
زین گلستان بوے عیشِ جاوداں آید بہ مست

فطرت از لطفِ نگاہش محرمِ اسرار شد
شبنم اندر لالہ ہا آئینۂ انوار شد

عقل در پیچاکِ او ماند چو مویِ در کمند
دل ز سوزِ عشقِ او بیخود بہ ہر دما دمند

آتشِ ما از فروغش زندہ تر گردیدہ است
لالہ ہا در دامنِ صحرا شرر گردیدہ است

عشق را سرمایہ از شوقِ جہانِ رنگ و بو
عقل را اندیشہ از انجام و آغازِ ہنوز

علامہ اقبال